Lise yılları

Eskiden derdim ki -lisede- ben bu okuldan mezun olduktan sonra bir daha dönmem geriye diye. Ama öyle değilmiş her şey. Özlüyormuşsun. Çünkü çok farklı bir yeri varmış sende. Sen acıyı sevgiyi dostluğu tam anlamıyla orda öğreniyormuşsun. Şu an üniversitedeyim. Hep buranın çok daha güzel ve eğlenceli ocağını düşünürdüm eski kafayla. Ama hayır öyle olmuyor çünkü sen üniversiteye geldiğinde büyümüş oluyorsun. Ayakların daha sağlam basıyor. Ve sorumluluklarının farkındasın. Yani ben bu gün dersi asıp buraya gideyim diyemiyorsun. Oysa lisede oyle miydi? Dersi kaçırman umurunda bile değildi. Hadi dersi geçtim. Düşüncelerin. Tam olarak empati kuramadığın için istediğin kişiye istediğini söyleyebilirsin. Bunun sonuçlarını düşünmüyorsun nasıl olsa(: Ama hayat o kadar özgür değil artık. Büyüdün. Düşünmeden konuşmak yok. Etrafındakilerle ilgilenme zamanı! Bencillik bitti. Kendinden taviz verme zamanı. Her ne kadar boktan ve işe yaramaz bir okulda okumuş olsam da tek kelimeyle her anı harikaydı. Ve dostluğunu başka yerde kolay kolay bulamam. Gerçekten o anlarımı çok özledim!