Son zamanlarda ki ruh hali

Bu aralar tüm arkadaşlarım aynı fikirde eski İzel yok karşılarında umutsuz, çok fazla gülmeyen ve kafasında daima bir sorun olan biri haline geldim. Sanki eski neşeli İzel büyüyor ve farklı bir karaktere sahip oluyor gibi.   Sadece müzik dinleyip ders çalışıyorum. İçimden eğlenmek gelmiyor. Kim bilir belki de gizli bir depresyon yaşıyorum. Geçenler de Ersan ile dışarı çıkmasaydım odanın içinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirebilirdim. Çünkü hayatımda ki bir şeyler ya da birileri (hala çıkamayan ne yapsamda kurtulamadığım birileri) beni kötü etkiliyor. Etrafımda ki pozitif enerjiyi sömürüyorlar benden. Hayat çekinilmez oluyor. Yaşamak istediğim hayat bu imiş gibi hissetmiyorum. Başkasının ya da zorunda kaldığım bir hayatı yaşıyorum. Ve işte böyle bir zamanda elime bir sırt çantası alıp çekip gitmek istiyorum her şeyden ve herkesten uzağa. Sessizlik ve huzur olan bir yere,kafamı dinleyebileceğim bir yere. Düşününce çok bulamıyorum tabiki. Öyle herkes gibi New York  yani Amerika hayranı biri değilim. Bir yer de uzun süre kalmama da gerek yok. Birinin hayatında yer almak istemiyorum,bağlı olmak istemiyorum çünkü. Bu sebeple aşkta yok hayatımda anlayacağınız üzere ki çok uzun zamandır yok.

Gerçekten birini sevdin mi diye sorarsanız yanıtım bilmiyor olur. Yok kimseyi gerçekten sevmedim sevemedim. Aslında buldum evet tam o dediğim birini buldum ama platonik olmak çok geride kaldı sanki,çok uzakta. Bu zamanda işler uzaktan bakmakla olmuyor. Benim de yeni bir çabaya ne halim ne de isteğim var. Sadece yalnız kalıp kendimi aramaya ihtiyacım var. Arada gerçekten dostum dediğim sırf saçma sebeplerden dolayı aramın açılmadığı insanlara ihtiyacım var. Evet yukarıda ki paragrafla ne kadar çelişkili bir ifade oldu dimi. Hem yalnız olmaya hem de bırakılmamaya ihtiyacım var. Bu ruh halinden kurtarılmaya ihtiyacım var.

Hey, her kimsen belki bir sevgili,belki bir dost,belki aile, kurtarılmaya ihtiyacım var. Kurtar beni!